Thirza Langeraar

Vier jaar geleden begon ik het conservatorium, niet wetende of ik überhaupt ooit op het punt zou staan waar ik nu sta. Mijn enige drijfveer was om muziek te gaan maken met jongeren, van wie de maatschappij allang de hoop heeft opgegeven. Ik vind het fantastisch om nu te mogen werken met jonge gevangenen. Jongeren die misschien niet altijd even zo netjes reageren of doen en laten. Misschien is dat ook wel iets wat mijzelf typeert of juist niet te typeren valt, ook al denk ik dat zeker ieder uit de opleiding Docent muziek iets eigenaardigs over zich heeft. Misschien hoort dat wel tot de muzikant. Muziek opent, muziek laat een stukje van jezelf zien aan de wereld, ongeacht je op het podium staat of luisteraar bent. Als ik mensen op een of andere wijze kan openen, even buiten zichzelf of gewenste kaders kan laten treden, misschien zelfs buiten de comfortzone, heb ik mijn doel bereikt. Geen standaardmodel. Misschien lijk ik wel een flierefluiter, maar ik houd ervan om lekker te kunnen zwieren. Zwierend voor het koor, trachtend het koor een stukje van mezelf te laten zien en dat over te brengen op het publiek.

Binnen mijn repertoire heb ik gekozen voor verschillende stijlen binnen de lichte
muziek. Twee jaar geleden ben ik tot over mijn oren verliefd geworden op jazz,
waarin ik mij heb ontwikkeld in zang en piano. Deze wederzijdse liefde zal vanavond vertolkt worden in het stuk ‘Somebody loves me’ geschreven door George Gershwin. ‘Rule the world’ van Take That beschrijft het soms onoverwinnelijk gevoel van de liefde, maar tegelijkertijd ook het kwetsbare. Liefde betoverd en maakt vrij. In ‘Now we are free’ uit de soundtrack van de film Gladiator is het de muziek die betovert. De woorden zeggen vrij weinig, maar spreken voor zich.